Omdat ik een oude iets te dikke vrouw werd, besloot ik twee jaar geleden te gaan wielrennen. Veel keus had ik niet, mijn gammele knie had hardlopen al knap lastig gemaakt. Ik vond het tof. Ik wilde steeds verder en steeds fanatieker. Voor ik het wist deed ik totaal ongetraind mee aan de Amstel Gold Race en reed ik na een lange werkdag voor mijn lol kop over kop trainingsrondjes door de polder.
Goed ben ik nog steeds niet. Inmiddels begin ik wel, en dat vind ik zelf ook zorgwekkend, trekjes van een bekeerling te vertonen. Mijn oude fiets heb ik al aan een collega verkocht en mijn motorman heeft dit weekend spontaan een strak zwart broekje mét zeem gekocht. Een asportieve kennis vroeg mij laatst of ik wat fietstips kon geven. Als mijn moeder straks haar elektrische fiets aan de wilgen hangt, ben ik echt te ver gegaan.
Marieke Monden 